Μια
όμορφη αναφορά για το Ληθαίο ποταμό
Απόσπασμα
από το ηλεκτρονικό βιβλίο του Κωνσταντίνου Κατσαρού «Η ΕΡΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ
ΤΡΙΚΑΛΩΝ»
Τα
Τρίκαλα είναι η μοναδική πόλη στην Ελλάδα που την διασχίζει στο κέντρο
της ποτάμι μόνιμης ροής και παροχής, ο ιστορικός
Ληθαίος.
Αρχή πάντων ύδωρ είπε ο Θαλής και τα σύγχρονα Τρίκαλα, παραλληλίζοντας την φιλοσοφία, έχουν την αρχέγονη αφετηρία ζωής και αυτόν τον πλούτο της δημιουργίας, είναι κτισμένα πλέον επί του ύδατος, αφού διασχίζονται και διαβρέχονται από τρία ποτάμια, Ληθαίος, Αγιαμονιώτης, Κουμέρκης που καταλήγουν ενούμενα στον, περιβάλλοντα την περιοχή από νότια, αργυροδίνη ποταμό Πηνειό.
Με την ευρύτερη έννοια της σχετικότητας και με πολλή φαντασία θα μπορούσαν, μυθοπλαστικά, να χαρακτηρισθούν πλωτή και κινούμενη, προς το μέλλον και το όνειρο, πόλη.
Και ας το πάρει το ποτάμι αν μετουσιώσουμε το πραγματικό στο εικονικό και ρομαντικό, στην ελπίδα, στην αισιοδοξία και στη χάρη, πόσο λυρισμό και πόση ποίηση, πόσες εικόνες, πόσα χρώματα και πόσες ευωδιές δεν έχουν οι όρκοι αγάπης, τα νεανικά όνειρα και τα συναισθήματα τόσων ανθρώπων, τόσων παιδιών και τόσων ψυχών, που τα ανάλαφρα νερά του Ληθαίου, με την αέναη κίνησή τους, νωχελικά αρμενίζοντας, ανακατεύονται, γίνονται ένα και τα μεταφέρουν με τους γκριζογάλανους κυματισμούς, στον ωραίο κόσμο της δροσοστάλαχτης ομορφιάς, και στην παραδεισένια χώρα της πραγμάτωσης των ονείρων!
Και πόσες βασανισμένες ψυχές δεν βρήκαν βάλσαμο, δεν ξαλάφρωσαν από τον καημό, τον πόνο και τη θλίψη που ο παυσίλυπος και ιαματοδότης ποταμός της λήθης πρόθυμα άφηνε να βυθίζονται, να ξεπλένονται, να μαλακώνουν, να γλυκαίνουν, να παρασέρνονται, να εξαγνίζονται να εξαγιάζονται στα νερά του και να μετουσιώνονται σε κανόνες μιας νέας ζωής και μιας νέας πορείας !
Αρχή πάντων ύδωρ είπε ο Θαλής και τα σύγχρονα Τρίκαλα, παραλληλίζοντας την φιλοσοφία, έχουν την αρχέγονη αφετηρία ζωής και αυτόν τον πλούτο της δημιουργίας, είναι κτισμένα πλέον επί του ύδατος, αφού διασχίζονται και διαβρέχονται από τρία ποτάμια, Ληθαίος, Αγιαμονιώτης, Κουμέρκης που καταλήγουν ενούμενα στον, περιβάλλοντα την περιοχή από νότια, αργυροδίνη ποταμό Πηνειό.
Με την ευρύτερη έννοια της σχετικότητας και με πολλή φαντασία θα μπορούσαν, μυθοπλαστικά, να χαρακτηρισθούν πλωτή και κινούμενη, προς το μέλλον και το όνειρο, πόλη.
Και ας το πάρει το ποτάμι αν μετουσιώσουμε το πραγματικό στο εικονικό και ρομαντικό, στην ελπίδα, στην αισιοδοξία και στη χάρη, πόσο λυρισμό και πόση ποίηση, πόσες εικόνες, πόσα χρώματα και πόσες ευωδιές δεν έχουν οι όρκοι αγάπης, τα νεανικά όνειρα και τα συναισθήματα τόσων ανθρώπων, τόσων παιδιών και τόσων ψυχών, που τα ανάλαφρα νερά του Ληθαίου, με την αέναη κίνησή τους, νωχελικά αρμενίζοντας, ανακατεύονται, γίνονται ένα και τα μεταφέρουν με τους γκριζογάλανους κυματισμούς, στον ωραίο κόσμο της δροσοστάλαχτης ομορφιάς, και στην παραδεισένια χώρα της πραγμάτωσης των ονείρων!
Και πόσες βασανισμένες ψυχές δεν βρήκαν βάλσαμο, δεν ξαλάφρωσαν από τον καημό, τον πόνο και τη θλίψη που ο παυσίλυπος και ιαματοδότης ποταμός της λήθης πρόθυμα άφηνε να βυθίζονται, να ξεπλένονται, να μαλακώνουν, να γλυκαίνουν, να παρασέρνονται, να εξαγνίζονται να εξαγιάζονται στα νερά του και να μετουσιώνονται σε κανόνες μιας νέας ζωής και μιας νέας πορείας !
