Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Η «μαμά» μας Θεία Λένα


Η ​​εικόνα παραμένει εντυπωσιακά διαυγής. Παρά τις δεκαετίες που έχουν μεσολαβήσει, μπορώ να την περιγράψω με ακρίβεια και πολλές λεπτομέρειες, οι οποίες, πιθανότατα, έχουν προστεθεί εκ των υστέρων με τη συνδρομή του photoshop της αυθαίρετης μνήμης. Δεν είναι σίγουρο αν η καρέκλα ήταν ψάθινη ή δερμάτινη –μπορεί να ήταν και πολυθρόνα–, δεν είναι βέβαιο αν έκανε κρύο ή ζέστη, αν ήμουν όρθια και λικνιζόμουν ή καθόμουν στα πόδια της μητέρας μου, και ανεβοκατέβαινα στον δικό της ρυθμό. Το βέβαιο είναι ότι ήταν πρωί, ακούγαμε στο ραδιόφωνο την εκπομπή της Θείας Λένας, την οποία παρακολουθούσα με ανατροφοδοτούμενη προσήλωση, ήξερα όλα τα τραγούδια και περίμενα τα αγαπημένα μου. Η φωνή της Αντιγόνης Μεταξά είχε αυτήν την καθησυχαστική συνέπεια του ανθρώπου που ξέρει τι και πώς να το πει, χωρίς να κουράσει, χωρίς να ταράξει. Το μέτρο της γνώσης και του μέσου. Του ραδιοφώνου. Εστιάζεις μεν στη φωνή, αλλά ο χώρος είναι αμέτρητος και δικός σου. Δεν έχει να κάνει με τα τετραγωνικά του δωματίου αλλά με τα χιλιόμετρα της φαντασίας. Και η Θεία Λένα, με την οικεία αλλά και ελεγχόμενη θερμοκρασία της «θείας», έφτιαχνε κόσμους ρυθμικούς, εύληπτους, διδακτικά αισιόδοξους.


Ο νονός μου μου έκανε δώρο την Εγκυκλοπαίδεια της Αντιγόνης Μεταξά – πρέπει να πήγαινα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Στα χρόνια που ακολούθησαν η σχέση μου μαζί της χαλάρωσε, δεν θυμάμαι να στενοχωρήθηκα με τον θάνατό της (το 1971), όχι μόνο γιατί ήμουν μικρή αλλά γιατί είχε εγγραφεί στη μνήμη μου ως αιώνια. Με την κόρη της, Λήδα Κροντηρά, δεν απέκτησα την ίδια σχέση, είχα τη χαρά όμως να τη συναντήσω πριν από χρόνια, ως δημοσιογράφος, για μια συνέντευξη.


Ο,τι και να ακολούθησε την «Ωρα του παιδιού» δεν είχε τα ίδια ψυχικά θεμέλια. Η προσχολική εκείνη μνήμη, της δεκαετίας του ’60, είναι τοποθετημένη στην προθήκη με τα άφθαρτα. Δεν σκιάζεται, δεν αλλοιώνεται. Αντίθετα· όχι μόνο η εικόνα εμπλουτίζεται με ανεπαίσθητες λεπτομέρειες, την άκρη ενός υφάσματος ή ένα κουμπί, αλλά η ηχητική μνήμη είναι καταιγιστική. Με όλους τους επιτονισμούς, τα ανεβοκατεβάσματα της φωνής, τις εντάσεις και τους ψιθύρους, ανάλογα με την ιστορία, ανάλογα με το τι ήθελε να τονίσει και να αναδείξει.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο για το Βαλτινό


Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο με τίτλο «Κάνοντας οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου» και με υπότιτλο (Βιβλίο τεθνεώτων Βαλτινού) του Δημήτρη Τσιγάρα.
Πρόκειται για μια εργασία που, εκτός από την καταγραφή, διατήρηση και διάσωση των ηθογραφικών και ανθρωπογεωγραφικών στοιχείων των κατοίκων του χωριού Βαλτινού, αποτελεί ταυτόχρονα και ένα μνημόσυνο ψυχών, όλων όσων έζησαν, ανέπνευσαν και εξέπνευσαν σ’ αυτόν τον τόπο.
Παράλληλα, ένας άλλος βασικός σκοπός αυτού του βιβλίου, όπως αναφέρεται στην εισαγωγή του, από τον συγγραφέα, είναι και μια επιχειρούμενη στοχαστική πρόβα θανάτου. Καθώς ο βαθύτατος φόβος του Θανάτου είναι βίωμα, απαιτείται να μπει κανείς στην τραγική διεργασία του θανάτου και να τον κατασιγάσει μόνο με βίωμα.
Στις 262 σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται το νήμα της ζωής και του θανάτου, σε συγκεκριμένο γεωγραφικό στίγμα, χρονικό διάστημα και πληθυσμιακό μέγεθος (του Βαλτινού), μέσα από μια προσέγγιση ψηλάφησης και κατανόησης για την αντιμετώπιση και την μετουσίωση του φόβου του θανάτου σε πάθος για τη ζωή. 
Ο θάνατος αντιμετωπίζεται μόνο με το να δίνουμε νόημα στη ζωή μας. Κάνοντας οίστρο της ζωής, τον φόβο του θανάτου».

Το βιβλίο κοστίζει 5 ευρώ και διατίθεται στο τηλ. 6932754954

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

Απεβίωσε η Στυλιανή συζ. Κων. Καραθανάση


Απεβίωσε η συγχωριανή Στυλιανή συζ. Κωνσταντίνου Καραθανάση, την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017, σε ηλικία 91 ετών.
Η Στυλιανή Καραθανάση το γένος Βασιλείου Βελέντζα γεννήθηκε το 1926 στο Βαλτινό και ήταν παντρεμένη με τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραθανάση.
Η εκλιπούσα αφήνει πίσω τους γιους της, Βασίλειο, Γεώργιο και Ηλία, τις νύφες της Ελένη και Διονυσία, 8 εγγόνια, την αδερφή της Χρυσούλα και ανίψια.



Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Οι ευαισθησίες των κυνηγών


Λόγω των πρωτοφανών καιρικών συνθηκών και του πολικού ψύχους που επικρατούν σε όλη τη χώρα, κάποια πεινασμένα πουλιά, αδύναμα να προστατευθούν από αυτές τις καιρικές συνθήκες, κυρίως τα πουλιά αλλά και τα άλλα θηράματα, αναζητούν καταφύγιο σε περιοχές που δεν έχουν καλυφθεί παντελώς από το χιόνι. Εκεί συνήθως αποδεκατίζονται από τα βόλια των κυνηγών.


Όμως στο δάσος της Παναγίας Βαλτινού όπου το κατάλευκο κι αστραφτερό χιόνι, σκέπασε τα πάντα, εκτός από ελάχιστες μεριές, κάποιοι ευαίσθητοι κυνηγοί δεν περιορίστηκαν απλώς στην διακοπή του κυνηγιού μέχρι το πέρας της κυνηγετικής περιόδου, αλλά φρόντισαν να ρίξουν τροφή για τα αδύναμα θηράματα.


Έτσι, όταν εμφανίστηκαν από το πουθενά τα πουλιά, ψάχνοντας να χορτάσουν την πείνα τους, άφησαν τις πατημασιές τους πάνω στο χιόνι. Πατημασιές που θυμίζουν αρχαία γραφή και που αν τις αποκρυπτογραφούσε κανείς, είναι σίγουρο ότι θα διάβαζε το μεγάλο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» της ευγνωμοσύνη τους προς τους ευαίσθητους κυνηγούς!!!


Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

Τα Τρίκαλα μέσα από τα σύννεφα


Ένα βίντεο, με αποκλειστικά λήψεις από drone, στα χιονισμένα Τρίκαλα . Είναι η στιγμή που ο ήλιος βγαίνει μετά την χιονόπτωση και ζεσταίνει τους πάγους σχηματίζοντας ομίχλη που καλύπτει την πόλη εκτός από το Φρούριο.


Εικόνες από τις μαγευτικές τοποθεσίες της ξακουστής σειράς Game of Thrones αλλά πραγματικές, χωρίς κανένα εφέ, εμφανίστηκαν στα Τρίκαλα!
Η χιονόπτωση της περασμένης εβδομάδας δημιούργησε μαγικά πλάνα, που καταγράφηκαν από τον Τρικαλινό Γιώργο Γκότση.
Με εναέρια λήψη, φαίνεται η πόλη καλυμμένη από νέφη, με το Κάστρο το Βυζαντινό και το Ρολόι να ξεχωρίζουν.
Το χιόνι έχει καλύψει με το λευκό του πέπλο τα Τρίκαλα, δίνοντας από ψηλά την εικόνα ενός τόπου βγαλμένου μέσα από παραμύθι. 


Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017

Χειμωνιάτικες εικόνες


Βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Κάθε εποχή έχει την ομορφιά της. Και μπορεί πολλοί να προτιμούν την άνοιξη με τα ζωηρά της χρώματα, αλλά και ο χειμώνας έχει την δική του μαγεία.
Τα χιονισμένα τοπία μοιάζουν βγαλμένα από παραμύθι που εντυπωσιάζουν και αναδεικνύουν την ομορφιά του χειμώνα.
Μια συλλογή τέτοιων φωτογραφιών αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.




Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

Τα χιονισμένα Τρίκαλα



Η χιονόπτωση προσέφερε μοναδικές εικόνες και στην πόλη των Τρικάλων αφού το λευκό πέπλο του χιονιού μεταμόρφωσε το τοπίο και έντυσε τα πάντα στα λευκά.
Με το κινητό ή τη φωτογραφική μηχανή ανά χείρας, και πότε γλιστρώντας, πότε ισορροπώντας στο παγωμένο χιόνι, αρκετοί κάτοικοι ξεχύθηκαν στα σοκάκια της πόλης και τράβηξαν πολύ όμορφα στιγμιότυπα από τη χιονισμένη πόλη.
Το ίδιο κάναμε και εμείς και απαθανατίσαμε τις παρακάτω εικόνες.





Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2017

Το χιονισμένο Βαλτινό


Η χιονόπτωση που έπληξε την Θεσσαλία και γενικότερα την χώρα μας είχε σαν αποτέλεσμα να αλλάξει εντελώς το πρόσωπο της περιοχής και να θυμίζει αλπικό τοπίο. Στη λευκή ομηρία του χιονιού βρέθηκε και το Βαλτινό.
Τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν ήταν πολλά. Όμως εκτός από τα προβλήματα και τις ανεπιθύμητες επιπτώσεις του χιονιού, ο καιρός καλλιτέχνης έδωσε και εικαστικές ευκαιρίες, δημιουργώντας ιδιαίτερες εικόνες και μοναδικές στιγμές με φόντο το κυρίαρχο λευκό.


Εκεί που την άνοιξη περπατούσες και μοσχομύριζε ο τόπος τώρα με το χιόνι περνάς και νοιώθεις κυριευμένος από μια άλλη αίσθηση που έχει να κάνει με την μαγευτική αρμονία του λευκού.
Ο φωτορεπόρτερ της εφημερίδας μας άδραξε την ευκαιρία, άπλωσε τον φακό του στο τοπίο και απαθανάτισε τις πανέμορφες χιονισμένες εικόνες του Βαλτινού!

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

Του χιονιού


Με την ευκαιρία της χιονόπτωσης κάποιοι στίχοι του ποιητή Ηλία Κεφάλα από την συλλογή του  "Λέξεις από φύλλα και νερά", Αιγαίον, Λευκωσία, 2012.

Κίτρινα φύλλα κατεβαίνουν στὸ ποτάμι. Ἐπιστολὲς
τοῦ νυσταγμένου δάσους.
**
Σ᾽ ἄκουσα κοτσυφάκο. Ἕνα λεπτό, νὰ πάρω
τὸ καπέλο μου.
**
Ἀκοῦστε τὴν φλύαρη σόμπα. Σὲ λίγο ἡ στάχτη της
θὰ τὴν ἀποστομώσει.
**
Ὁ ἄνεμος δὲν ξέρει οὔτε τί ἔχασε, οὔτε ποῦ. Παρ᾽ ὅλα αὐτὰ
ψάχνει παντοῦ.
**
Ὤ παγωμένο ρόπτρο. Ὅλη τὴ μνήμη μου τὴν πάγωσες.
**
Τί πνίγεστε στὰ χρώματα; Ἀφοῦ θὰ σᾶς παντρέψω μὲ τὸ χιόνι,
λέει τὸ βουνὸ στὰ δέντρα.
**
Μὴ μὲ πληγὠνετε μὲ χρώματα, μόνο τὸ ἄσπρο ξέρω,
παρακαλάει ὁ γέρο-Χειμώνας.
**
Χειμωνιάτικη πάχνη. Κι η λεύκα κλείνει λοξὰ τὰ μάτια της
μήπως καὶ δεῖ λίγο μακρύτερα.
**
Χιονίζει σ᾽ ὅλες τὶς λέξεις σου. Μὰ πιὸ πολὺ χιονίζει
στὴν τελεία. Θὰ τὴ σβήσεις;
**
Χειμώνας. Σφύριγμα στὴ χαραματιά. Ρίγος
στὰ κόκαλα. Θὰ θυμηθεῖς;
**
Μὴ φεύγεις, εἶπε ἡ φωτιά. Θέλω τὴ συντροφιά σου
μέχρι ν᾽ ἀναθαρρήσω.
**
Βουβὸς χειμώνας. Ὦ φλύαρες άκροποτάμιες λεῦκες
καὶ πλάτανοι τοῦ Πηνειοῦ, ξυπνῆστε πιά.
**
Πρωὶ καὶ παγετὸς καὶ "τρί-τρὶ", "τριγλὶ" καὶ "τσὶρπ"
στὸ χιόνι. Γιατὶ εἶπα τὸν χειμώνα σιωπηλό;
**
Ἀκόμα καὶ ὁ σκαμμένος δρόμος
φαίνεται ἀποπερατωμένος μὲ τὸ χιόνι.
**
Θρηνεῖ τῆς μοίρας τὰ παράξενα
ὁ ἀλμπίνος φωσφοροῦχος κότσυφας.


Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Επιστρατεύοντας το χιούμορ, έγραψαν στο facebook



Καλημέρα...από το χιονισμένο Βαλτινό....Αμάν να δούμε άσπρη μέρα!


Το Βαλτινό έχει καθαριστεί και το εκχιονιστικό κατευθύνεται προς το εξωκλήσι ....όλα καλά......

Άντε να καθαρίζουμε τους δρόμους...να βάζουμε τάξη...........Καλημέρααααα!!!


Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

Ο χορός είναι γιορτή της ζωής





Ο χορός είναι έκφραση δυνατή. Μιλάει στην γη και τον ουρανό. Μιλάει για τη χαρά μας, τους φόβους και τις επιθυμίες μας. Ο χορός μιλάει για το άπιαστο, παρόλα΄αυτά αποκαλύπτει την σκέψη ενός ανθρώπου και το ταμπεραμέντο και τον χαρακτήρα ενός λαού.
Τα συναισθήματα ζωντανεύουν και παίρνουν την μορφή των λέξεων. Αν οι λέξεις δεν αρκούν, μιλάμε με αναστεναγμούς. Αν οι αναστεναγμοί δεν αρκούν, τα τραγουδάμε. Αν το τραγούδι δεν είναι αρκετό, τότε ασυνείδητα τα χέρια μας τα χορεύουν και τα πόδια μας χτυπούν στον ρυθμό!

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2017

Μια λακωνική ευχή



Του Θανάση Βαλτινού
Συγγραφέα και προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.


Είναι το γνωστό ποίημα του Κ. Π. Καβάφη. Γράφτηκε το 1899. Το πρώτο τρίστιχο. Προσωπικά το θεωρώ μέτριο ποίημα κι αναρωτιέμαι γιατί ο Αλεξανδρινός γέροντας, τόσο σχολαστικός σ’ αυτά τα ζητήματα, το προόρισε για το τελικό του corpus. Η εικόνα είναι γλυκερή και το σκεπτικό της απροσχημάτιστα ρηχό.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.


Πρόκειται για τη δεύτερη στροφή – τετράστιχη αυτή. Η απορία μου ως προς την τακτική του Καβάφη διατηρείται ισχυρή. Τα «Κεριά» ωστόσο επιμένουν. Στη διαδρομή των χρόνων βρίσκονται σε περίοπτη θέση, εννοώ στα χείλη πολλών ανθρώπων κι όχι μόνο αναγνωστών του ποιητή. Έχουν γίνει κοινός τόπος.
Είναι καλό ή κακό αυτό; Δεν θα απαντήσω. Είναι πάντως μια καθιέρωση και υποθέτω ότι αυτή σχετίζεται με το σχήμα παρελθόν – μέλλον. Τα λαμπερά αναμμένα κεριά μπροστά, τα λιωμένα που ακόμα καπνίζουν, πίσω. Η ελπίδα και η νοσταλγία της, εμμέσως. Και φυσικά μια υπόρρητη διάθεση απολογισμού.
Ας το δούμε και έτσι, μέρες που είναι. Κάθε φορά στα τέλη του χρόνου καταφεύγουμε σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Πόσο παιχνίδια είναι;
Οι Καζαμίες πιθανόν κυκλοφορούν ακόμα. Για το μέλλον.
Η αβεβαιότητά μας μας κάνει σκεπτικιστές.  Επιφυλακτικούς και κατά κάποιον τρόπο προληπτικούς. Τι θα μας φέρει αυτός ο καινούργιος χρόνος; Δεν είναι εύκολο να αρθρώσουμε υποθέσεις. Ούτε να δώσουμε σχήμα στους φόβους μας. Μπορούμε όμως να κάνουμε ευχές. Οι ευχές αφορούν το μέλλον. Ανωδίνως. Η πλημμύρα των υποσχέσεων και η ευφορία των πλαστών προσδοκιών. Ήδη έχουμε ασκηθεί στο σπορ εντατικά.
Παρ’ όλα αυτά, την πιο κοινότυπη ευχή σε όλους:
Αίσιον και ευτυχές το νέο έτος.



Πηγή: "Η Ελλάδα και ο κόσμος το 2017" Εφημ. «Καθημερινή»

επικοινωνιστε μαζι μας