Τα χρώματα τα αρώματα και τα καμώματα της Τσικνοπέμπτης. Μια ματιά στην ιστορία.

Η Τσικνοπέμπτη δεν είναι άλλη από την Πέμπτη των Απόκρεω. Πώς, όμως, κατέληξε σε ... Τσικνοπέμπτη; Απλούστατα στην παλιά Αθήνα οι νοικοκυρές άφηναν το κρέας στην κατσαρόλα να κολλήσει την ώρα που το έψηναν για να μυρίσει τσίκνα. Από εκείνη τη συνήθεια πήρε το όνομά της σε Τσικνοπέμπτη.

Το κέντρο του Αθηναϊκού γλεντιού τη συγκεκριμένη ημέρα δεν ήταν άλλο από την Πλάκα. Τόσο στις ταβέρνες της Πλάκας όσο και του Ψυρρή διοργανώνονταν Αποκριάτικες συνεστιάσεις με εύθυμες παρέες όπου πρωτοστατούσε η ρετσίνα και το κοκκινέλι.

«Η ολόξανθη ρετσίνα και το άκρατο κοκκινέλι άρχισαν από το μεσημέρι να ρέουν εν αφθονία και συνοδεία γαρδούμπας, σπληνάντερου, κοκορετσίου, διαφόρων τερψιλαρυγγίων μεζέδων, ετριπλασίασαν το κέφι των εορταστών!», έγραφε η εφημερίδα Ακρόπολη. 

 Το γλέντι συμπεριλάμβανε αποκριάτικα πειράγματα με κορδέλες, με κομφετί....με τραγούδι.... Και στο τέλος, μετά τα κρεατικά από το κυρίως πιάτο, ο χαλβάς του μπακάλη με το λεμόνι και την κανέλα αλλά και το καθαρισμένο μηλαράκι μέσα στο ποτήρι με το κρασί.....

Στην εφημερίδα «Βραδυνή», του 1929 διαβάζουμε:

«Κρασί, σε νοιώθω μέσα μου
Και η δύναμί μου ανάφτει

Μεσ' στις χρυσές τις σπίθες σου
Βλέπω το Νου που αστράφτει.

Η σκέψι εγεννήθηκε
σε ουράνια μεθύσια

Μόνο όποιος τρικλίζει
περπατάει ίσια...